Petje helpt longeren (not)

Twijfels.

Gisteren zei een vriend van ons dat hij slechte ervaringen had met het badkamerbedrijf in Haulerwijk. Nu weet ik dat je altijd hoort over de slechte dingen en zelden over de goeie, maar nu twijfel ik toch wel weer ernstig. Misschien moeten we (lees: vriend H) het toch maar zelf doen. Die nieuwe badkamer aanleggen. H kan dat. En dan kost het maar wat meer tijd. Minder stress is ook fijn.

Stomme ANWB!

Vanmiddag op badkamerjacht geweest in Haulerwijk of all places.
We kregen een reclamekrantje in de bus met de mededeling dat ze daar een nieuwe badkamershowroom hadden geopend.
Eerlijk gezegd hadden we geen idee waar Haulerwijk ligt. Niet al te ver weg van ons dorp, dat was duidelijk.
Gelukkig hebben wij Gretl in de auto. (Ons navigatiesysteem is tweetalig: Duits of Engels kunnen we kiezen. Eerst hadden we Engels gekozen, maar dan gaat het systeem er ook vanuit dat je links rijdt hetgeen tot grote verwarring bij afritten en rotondes leidt. Duits dan maar en nu heet onze Truus heel toepasselijk Gretl.)
Gretl vertelde ons dat het inderdaad verrassend dichtbij is en leidde ons via een leuke toeristische route die ook nog de snelste weg bleek te zijn naar Haulerwijk.
Wij hadden eigenlijk geen al te grote verwachting van de showroom, maar we hadden tijd en je moet toch wat.
Gelukkig vonden we het echt een hele mooie badkameruitstalling. Helemaal onze stijl, dus het idee de nieuwe badkamer zelf aan te leggen lieten we maar varen. De verkoper maakte een leuk ontwerp dat we mee naar huis hebben genomen en waar we inmiddels alweer driftig aan gesleuteld hebben vanwege allerlei praktische overwegingen. Maar de kans is groot dat onze nieuwe badkamer uit Haulerwijk of all places komt.

Maar daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben.

Ik wilde het over de ANWB hebben die al sinds mensenheugenis (nou ja, misschien niet zó lang) voor de bewegwijzering zorgt.
Blind vertrouwen hebben we in de ANWB. Toch?
Had ik altijd wel. Voordat ik een Truus of Gretl in de auto had was ik geheel afhankelijk van de ANWB-mensen die mij trouw via de borden de juiste en meest efficiënte weg wezen naar waar ik moest zijn. Toch?
En dan had ik natuurlijk altijd nog een wegenkaart. Ook van de ANWB trouwens.
Maar ik geloof ze nu nooit meer blindelings.
Want we stonden op de terugweg uit Haulerwijk op een kruispunt en keken per ongeluk op het grote wegwijsbord van de ANWB. Tot onze verbazing stond daarop dat je rechtsaf moest naar Eelde-Paterswolde, waar wij overigens niet heen wilden, maar waarvan we wel zeker wisten dat het aan onze linkerhand lag. En niet aan onze rechterhand. Het ANWB-bord hield vol. Rechtsaf en dan nog 12 km. Fronsend reden wij rechtdoor, want dat moest van Gretl en wij wisten ook wel dat dát de kortste weg naar huis was en kwamen na een paar honderd meter een ander ANWB-bordje tegen. Daarop stond dat je linksaf moest naar Eelde-Paterswolde en dat het 4 km verderop lag.
Dus......op het kruispunt willen ze je gewoon 8 km om laten rijden en sturen ze je godweetikwaarlangs. Schandalig toch? Hoezo autogebruik terugdringen en gat in de ozonlaag.
Stomme ANWB.
En die kaart kan ook de prullenbak in! Die geloven we ook niet meer!

En daarom zitten wij nooit op de bank..... (nou ja, zelden of nooit)

Mijn vader....

Mijn vader (85 jaar) haalt altijd eieren bij een boerderij een paar dorpen verderop.
Daar gaat 'ie met de auto naartoe en haalt dan gelijk 20 eieren, want voor minder eieren kan de reis niet uit.
Nog nooit een kip gezien bij die boerderij overigens, dus waar die eieren vandaan komen?
Volgens mijn moeder gaat 'ie er alleen heen, omdat 'ie de boerin zo leuk vindt, hihi.
Nu stond er bij een boerderij om de hoek bij mijn ouders een bordje 'eieren te koop'. "Ga daar maar eieren halen", zei mijn moeder. "Da's dichterbij, hoef je niet met de auto en kun je ook minder eieren meenemen. Je moet ook niet zo veel eieren eten. Helemaal niet goed voor je."
Dus mijn vader ging op pad naar de boerderij om de hoek. Naast de voordeur zat een grote hond. Mijn vader kwam dichterbij. "Ik zweer het je, die hond knipoogde naar me."
Mijn vader kwam voorzichtig nog een beetje dichterbij, maar de hond bleef braaf zitten en gaf geen kik. Mijn vader achtte de kust veilig en liep naar de voordeur. Hij gaf de hond een klopje op zijn kop. "Brave hond!"

Het bleek zo'n grote stenen hond te zijn. Mijn vader ziet niet meer zo best.

Eerst zien......

Gistermiddag was ik in de tuin bezig. Holle en Biggles (twee van onze drie honden) scharrelden een beetje om me heen. Phoebe (nummer drie) was op d'r dooie akkertje haar eigen rondje door de tuin aan het lopen.
Opeens hoorde ik kinderstemmen ergens achter in de tuin, waar ik anders nooit kinderstemmen hoor. Holle en Biggles hoorden het ook en speerden voor me uit richting het geluid.
Helemaal achter in de tuin liepen drie jongetjes van een jaar of 8.
Althans, er liep één jongetje in onze tuin. Eentje stond nog aan de andere kant van het hek in de tuin van de buren. En eentje had net één been over het hek om ook onze tuin in te gaan.
Biggles en Holle sprongen hieperdepiepig in het rond. Het jongetje dat half over het hekje stond herkende ik als een buurjongetje van verderop. Hij vindt onze varkens machtig interessant en wil ze altijd graag showen aan vriendjes. Normaal gesproken belt 'ie dan even aan en vraagt of ze naar de varkentjes mogen kijken, maar nu had hij blijkbaar de stoute schoenen aangetrokken en had zijn vriendjes via de tuin van de buren, die niet thuis waren, naar de achterkant van onze tuin geloodst.
"Wát dóen jullie daar!", zei ik een tikkeltje verontwaardigd over zoveel brutaliteit.
Geschrokken bleef het buurjongetje's been steken in de lucht. "Uhm, mogen we even naar de varkentjes?", vroeg hij balancerend boven het hek.
"Jawel", zei ik. "Aangezien je toch al half hier bent en je vriend hier al helemaal is."
Het derde jongetje bleef in de buurtuin staan. "Hij durft niet", zei buurjongetje. "Hij is bang voor de honden." En tegen zijn vriendje: "Kom maar, ze doen echt niks. Kijk maar." Holle en Biggles sprongen al blaffend in het rond.
"Ze doen echt niks", zei ik tegen het jongetje.
Die stak zijn vinger in de lucht en zei: "Ik ben een keer gebeten!"
"In je vinger?", vroeg ik.
Het jongetje knikte.
"Hij zit er nog aan", zei ik.
Het jongetje keek naar zijn vinger en knikte weer. Dat was waar. Toen keek hij naar Holle en Biggles en besloot dat hij het risico niet durfde te nemen. Hij had ze nu nog alle tien.
"Zij doet ze anders wel even naar binnen", zei het buurjongetje en wees naar mij.
"Nou vooruit dan maar", zei ik en lokte de honden met de belofte van een kluifje mee naar huis. Het buurjongetje liep mee. Onderweg kwamen we Phoebe tegen. "Aaah, zij is wel heel rustig", zij het buurjongetje. "Zij kan wel buiten blijven." En hij rende terug naar zijn vriendje om te vertellen dat er nog maar één hond, maar wel een hele lieve, buiten liep.
Toen ik Holle en Biggles hun kluifje had gegeven en samen met Phoebe weer naar achteren liep, kwam het buurjongetje er weer aan rennen. "Hij wil die hond eerst zien!"

Kijk....dat is nou ook mijn motto: éérst zien, dan geloven!

Dé lamp.

Dé lamp, die we geheel tegen onze principes in op 2de Pinksterdag hebben gekocht, is er! Eindelijk. Hij moest besteld worden en ze zouden ons bellen als 'ie er was.
Nooit meer wat gehoord.
Daar verbaasden wij ons niet over, want zulke dingen gaan bij ons nooit in één keer goed en H had bovendien via internet ontdekt dat dezelfde lamp ook in Groningen verkrijgbaar was. Zelfs nog 50,00 euri goedkoper, dus i.p.v. de winkel in Assen bellen waar onze lamp bleef, de winkel in Groningen gebeld.
Daar bleek het een kleiner exemplaar te zijn. Eentje met maar 36 lampjes en niet met 48 lampjes zoals wij 'm wilden. Uiteindelijk toch maar de winkel in Assen gebeld. Die waren erg blij met het telefoontje, want ze hadden de lamp besteld, hij was al lang binnen, maar ze waren onze gegevens kwijt. Haha.
Enfin, lamp opgehaald en gisteren bij Boels, onze huisleverancier van spannende apparaten en toestellen, een steiger gehaald.
Mij krijg je niet op zo'n ding, hoogtevrees. Maar het deert H niet. Zegt 'ie.
Dus gisteravond, nadat hij zich met twee wijntjes moed had ingedronken, al ontkent hij dat natuurlijk, bouwde H de steiger op in onze bibliotheek. Via een trappetje op de vide kon hij met ware doodsverachting op de steiger klimmen. Ik stond met knikkende knieën en een knoop in mijn maag het trappetje vast te houden. "Ach", zei H nog, "het moeilijkste van de hele operatie is waarschijnlijk het insteken van de 48 lampjes!"
H heeft een, inmiddels antiek, installatiediploma en bij ons komt geen installateur meer binnen wegens slechte ervaringen met grote knulligheid van 'erkende installateurs'. Mijn moeder noemt installateurs altijd installeurs, want ze komen iets installeren en anders zouden ze wel iets komen installateren nietwaar? Installeurs dus volgens mijn moeder die daar, vind ik, eigenlijk wel gelijk in heeft. Zo zegt ze ook altijd dat mensen die een tikkeltje gestressed zijn "helemaal gestretched" zijn en als je erover nadenkt klopt dat ook! Mijn moederstaal is nog niet zo gek!
Én H heeft een HBO opleiding 'veilig werken'. Serieus! We kunnen er dus vanuit gaan dat hij weet wat hij doet. Toch?
In alle doe-het-zelf-programma's zeggen ze altijd dat je bij het werken aan elektrische installaties op z'n minst de stop eruit moet draaien ofzo, maar volgens H is dat niet nodig. Als het licht maar uit is staat er geen stroom meer op.
Ik werd dan ook streng geïnstrueerd: "trapje vasthouden en niet tegen lichtknopjes leunen!"
"Vind je het niet eng op die steiger?", vroeg ik.
"Welnee", zei H. "Maak je geen zorgen. Ik sta klem met mijn hoofd tegen het plafond!"
"Dus dan zit er straks een grote vetvlek naast onze prachtige kroonluchter!", zei ik praktisch, hetgeen niet in goede aarde viel.

Nu kun je vanaf de korte zijde van de vide in de hal bij de voordeur kijken en vanaf de lange zijde in de bibliotheek. Het was al avond, tikkeltje schemerig, dus H deed het licht in de hal aan om toch nog iets te kunnen zien. Dat licht zit op een andere schakelaar, moest dus geen gevaar opleveren.
Lekker praktisch ook om 's avonds een lamp op te gaan hangen, maar dat soort opmerkingen moet je op zulke momenten niet tegen H maken.
Terwijl ik bibberend het tafereel aanschouwde en H aan de snoertjes in het plafond zat te peuteren, zag ik wel steeds het licht in de hal knipperen. "Goh", zei ik dus, "het licht in de hal knippert ook steeds." "Interesseert me niet!", zei H, die ingespannen in een moeilijke houding in het schemerdonker boven op een wankele steiger met elektriciteitsdraadjes stond te prutsen en geen belang had bij lichte conversatie.
Totdat hij een draad korter moest maken en doorknipte. POEF! Alle lichten uit! Stomverbaasd en behoorlijk geschrokken stond H boven op de steiger. "Ik zei toch al dat het licht steeds knipperde!", zei ik verontwaardigd. "En ik heb écht niet aan de lichtknopjes gezeten!"
"Ja, nou moet ik eerst de groepen in de meterkast uitzetten", mopperde H en klom de wankele steiger af.

Dé lamp is een halogeenlamp, dus met een zware transformator die normaal tegen het plafond wordt geschroefd, maar in ons geval aan 4 kettinkjes moest komen te hangen, omdat het plafond in de bibliotheek zo hoog is dat de lamp te hoog zou komen te hangen als 'ie gewoon tegen het plafond werd geschroefd (volg je het nog?). In het plafond moesten dus 4 haken worden geschroefd om de kettingen aan te hangen.
Het is een gipsplafond. Dat kan niet zoveel gewicht houden, dus de haken moesten in het extra houtwerk worden gedraaid dat met vooruitziende blik twee jaar geleden bij de verbouwing in het plafond is verwerkt, zodat wij er eventueel een zware lamp aan konden hangen.
Maar ja...twee jaar geleden wist H nog wel waar dat extra hout zat. Nu niet meer natuurlijk. Op goed geluk de haken in het plafond gedraaid dan maar. De kettingen met de transformator eraan gehangen, zag er goed uit! En terwijl H weer met de draadjes aan het prutsen was viel haakje 1 alweer uit het plafond. Gelukkig maar. Stel je voor dat de lamp er aan had gehangen en het hele zooitje 5 meter lager op de vloer in de bieb was gedonderd.
De haakjes er maar weer uitgehaald. Er moesten dan toch maar speciale haken voor gipsplaten worden aangeschaft.

Dus nu hebben we 4 gaten en een vetvlek in het plafond van de bieb. En de lamp ligt vol verwachting te wachten tot hij eindelijk in volle glorie mag schitteren. Ben benieuwd.
Gelukkig is H goed verzekerd!

Nog meer koopstress (koopstress, deel 2)

Wij Nederlanders kunnen twee zondagen niksdoen achter elkaar niet aan, dus op 2de Pinksterdag zijn de meubelboulevards open om te voorkomen dat we nog een winkelloze dag moeten doorstaan. Lange files richting bouwmarkt, tuincentrum en meubelwinkel.
Nou, WIJ doen daar NIET aan mee! NEE! Wij zijn toch niet gek! We gaan toch niet in de file naar de meubelboulevard!? Ha! WIJ NIET!
Maar ja, we willen wel kussentjes op de tuinbank en -stoelen, bij de nieuwe tafel. En we hebben tijd op 2de Pinksterdag.
Dus......toch maar richting Tuinland in Assen. Helemaal tegen onze principes, maar ja, we hebben nu toch ook al een Hartmantafel, dus eigenlijk zijn we al een verloren zaak.
Verbazingwekkend genoeg is er nog plek op de parkeerplaats van Tuinland. Niet veel, maar toch. We worstelen ons tussen de karretjes en mensen door, langs de buitenplantjes, de harken en schoffels, het dierenvoer, de binnenplanten, het 'tuincafe', richting de kussens. We hebben een plan. Het moeten zwarte of grijze kussens worden. Effen. Ik vind naturel ook leuk, maar H zegt terecht dat dat niet praktisch is, dus de keus is gelukkig beperkt, want de meeste kussens vallen direct af. Van de kussens die in de goeie kleurcategorie zitten, valt de helft af vanwege verkeerde maat of er zijn nog maar drie en we hebben vijf nodig.
Uiteindelijk ziet H een man met DE zwarte kussens lopen. H in de achtervolging. De man wijst op een grote bak waar hij de kussens uit heeft gevist. Wij duiken ook in die bak. Ja hoor, zomaar vijf zwarte kussens! Goeie maat, goeie kleur, maar zonder prijs. Uiteindelijk vinden we een prijskaartje. Wat? 39,95 euri! Per stuk! Ja doei! We gaan eerst wel eens aan de overkant bij die andere tuinmeubelzaak kijken. Zo mooi zijn deze kussens nou ook weer niet!
Aan de overkant hebben ze meer kussens in de goeie kleuren (zwart of grijs, we vinden inmiddels een streepje in de goeie kleur ook een goeie optie), maar helaas hebben ze van de eerste keus nog maar twee en niet meer bij te bestellen. Die dan? We pakken een ander kussen, ook mooi. Jammer genoeg zijn daar nog maar drie van. En zo gaan we verder. We worden een tikje sip!
"Wat vind je van deze?", vraagt H na een tijdje, en houdt een naturelkleurig kussen voor mijn neus. Ja, hallo, dat was toch niet praktisch? Maar ik vind het wel een mooi kussen en er zijn nog vijf! Die zijn voor ons! Ik vind dat er dan ook nog een paar leuke kussens tegen de armleuningen van de bank moeten en we vinden zwart/naturel gestreepte die aan de eisen voldoen. Hiephoi! Als we bij de kassa staan kijkt H opzij en wijst op een grote halogeen'kroonluchter'. Díe zoeken we al jaren! Een superlamp voor de bibliotheek. Groot genoeg, luchtig genoeg. Helemaal goed! Dus.....die bestellen we ook maar gelijk. Goed idee, dat shoppen op 2de Pinksterdag!

Thuis pakken we de kussentjes uit en leggen ze op de stoelen en de bank! Mooi! We gaan even testzitten. Lekker! Hond legt een modderige poot naast me op een maagdelijk naturelkleurig kussentje. Gelukkig. De eerste vlek zit erop. Daar hoeven we ook niet meer neurotisch over te doen.
En toen ging het regenen.
Dus nu liggen de kussentjes in de kast te wachten tot het droog en warm wordt en ze weer naar buiten mogen.

Koopstress, deel 1

's Avonds zitten we op de bank voor de buis als we opeens een enorme knal horen. Blijkt het hardstenen blad van de tuintafel ineens in drie stukken uiteen te zijn geknald. Wow! Gelukkig zaten we niet buiten.

Na de knal ontstaat het volgende probleem. Er moet een nieuwe tafel komen. Dus H en ik op pad. Met een duidelijk doel. Een nieuwe tafel! Tuinland in Assen stelt ons voor een dilemma. Want daar vinden we geen geschikte tafel voor bij de teakhouten bank en stoelen die nu een beetje eenzaam op ons terras staan te sneuen.
Maar er staat wel een heel leuk en, niet onbelangrijk, betaalbaar setje van teakhouten tafel en vier van die kunststof rieten stoelen, vrij strak, zwart, met lekker kussentje! Maar ja, wat doen we dan met de bank en de stoelen die we al hebben, maar die eerlijk gezegd niet zo lekker zitten? Probleem!
We zoeken verder. Aan de overkant is ook een tuinmeubelwinkel. Direct bij de ingang staat een mooie tafel! IJzeren onderstel, natuurstenen blad. Mooi! Maar beetje te groot eigenlijk. En weer die leuke zwarte comfortabele stoeltjes. Nee.....geen stoeltjes! Tafel! Concentreer je!
Makro! Daar hadden ze ook nog een tafeloptie in de aanbieding. Een aluminium, donkergrijs, met geperforeerd blad. Lekker simpel en de goeie maat. (Maar wel een Hartman en dat is eigenlijk tegen ons 'geloof', daar hebben we te veel kapsones voor, Hartman vinden wij te burgerlijk.)
Toch maar naar de Makro. Hmmm. Onderstel is eigenlijk niet helemaal onze smaak. Maar ook niet lelijk. Best acceptabel. We besluiten er nog een nachtje over te denken. (En ik heb echt alleen maar over tuinmeubels gedroomd!) Uiteindelijk is het besluit gevallen. Het wordt de Hartmantafel (worden we dan toch normaler?) en H is 'm nu aan het halen. En...we gaan kussentjes kopen voor de bank en stoelen.
Bij Tuinland in Assen....daar hadden ze leuke kussentjes. En bij die winkel aan de overkant trouwens ook! Hmmm. Ik voorzie dilemma's. Over kleur en kussendikte en model....... HELP!