OK, 't is te koud om in de tuin aan het werk te gaan (en er moet nog zóveel gebeuren) dus ik zoek nu elk excuus om het stofzuigen nog even uit te stellen (want als ik niet buiten kan werken móet ik van mezelf iets doen om het huis netjes te maken). Heb daarom net even een stukje zitten lezen van de blog - het stuk over zijn New Year's Resolutions - die ik heb toegevoegd in het rijtje 'blogs die ik leuk vind' en ik kan je Suldog echt van harte aanbevelen. Ik vind 'm erg grappig. Klik op de link aan de rechterkant van het scherm en grinnik gezellig mee.
Succes vanavond, sla je erdoorheen en word morgenochtend vol frisse moed wakker!
woensdag 31 december 2008
dinsdag 30 december 2008
Kkkkkkkkkkoud he?
Koud!
Maar mooi!
Er liepen net een stuk of vier reeën op de golfbaan. De paarden werden er helemaal opgewonden van. Draafden snuivend en twee keer zo groot langs het hek van de wei.
Helaas weer geen fototoestel bij de hand op het moment supreme (sorry, te lui om het juiste leesteken op te zoeken). Ga straks wel even naar buiten om een mooie foto van iets anders te maken. Als het lukt om het knopje in te drukken. Want Koud!
Maar mooi!
(Ben inderdaad naar buiten gegaan om foto's te maken; handschoenen aan - inzoomen, handschoenen uit - op knopje drukken, handschoenen weer aan. Resultaten hieronder en hierboven te 'bewonderen'.)
Maar mooi!
Er liepen net een stuk of vier reeën op de golfbaan. De paarden werden er helemaal opgewonden van. Draafden snuivend en twee keer zo groot langs het hek van de wei.
Helaas weer geen fototoestel bij de hand op het moment supreme (sorry, te lui om het juiste leesteken op te zoeken). Ga straks wel even naar buiten om een mooie foto van iets anders te maken. Als het lukt om het knopje in te drukken. Want Koud!
Maar mooi!
(Ben inderdaad naar buiten gegaan om foto's te maken; handschoenen aan - inzoomen, handschoenen uit - op knopje drukken, handschoenen weer aan. Resultaten hieronder en hierboven te 'bewonderen'.)
maandag 29 december 2008
Leven als kat en hond
Bij ons thuis is het 'leven als kat en hond' helemaal zo slecht nog niet. De honden en katten kunnen het allemaal goed met elkaar vinden.
Hoewel het op onderstaande foto's lijkt alsof Petje wordt geplet door Biggles. Maar ze lagen erg lief te slapen. En Petje heeft het overleefd ;-)
zoek Petje
gevonden
(Petje houdt voor de zekerheid haar pootje maar voor het gaatje, want als Biggles iets laat waaien.....pfffffffffff)
knoopje?
dinsdag 16 december 2008
maandag 15 december 2008
Reiger gevangen
Vandaag heb ik een reiger gevangen.
Om een kort verhaal lang te maken:
Er lag een dun laagje ijs op de vijver. Zaterdag en zondag hadden de poezen al ontdekt dat ijs een wonderlijk fenomeen is. Dan kun je namelijk opeens op de vijver lopen en zwemmen er allemaal goudvissen onder je door. Ontzettend lollig. En ook heel spannend, want zaterdag was het ijslaagje nog heel dun en kraakte het af en toe onheilspellend onder de poezenlichtgewichtjes.
Zondag konden ze echt schaatsen.
Maar vandaag was het nog maar een heel dun laagje.
Toen ik vanmiddag in de tuin bezig was, hoorde ik weer onheilspellend gekraak. Maar dit keer klonk het niet als krakend ijs. Voor de zekerheid keek ik toch maar even bij de vijver of er een kat door het ijs was gezakt. Er zaten wel 4 katten om de vijver. Geen kat in de vijver dus.
Maar wel een reiger. Die zat midden op de vijver en maakte dat krakende geluid. "Hoe doet de hond? WOEF Hoe doet de poes? Miauw Hoe doet de reiger? KRAAK"
Holle kwam er ook aan rennen en wilde in de vijver springen om de reiger te vangen.
"Holle WACHT!", riep ik nog net op tijd. En Holle sprong in de remmen en stopte nog net voordat ze te water raakte.
De reiger bleef zitten.
Dat was raar, want meestal vliegen ze gelijk weg als ze een hond of mens zien.
Vreemd.
De poezen zetten aarzelend pootjes op het vliesdunne ijs, maar die zakten daar gelijk doorheen. Dus ze namen het zekere voor het onzekere, geen zin in een nat pak, en begonnen omtrekkende bewegingen rond de vijver te maken.
De reiger liep naar de kant.
De poezen sprongen erop af.
De reiger pikte naar de poezen.
De poezen trokken zich terug en namen een nieuwe formatie aan.
"Petje", fluisterde Moos, "als jij met Lapje linksom gaat, dan vallen Snoes en ik vanuit de rechterflank aan."
Ik moest de reiger redden.
En de poezen ook, want die snavel leek me erg gevaarlijk.
Op het bospad stond nog een groot schepnet. Met het net in de aanslag sloop ik op de reiger af, die eindelijk opvloog en richting de buitenbak vloog, een bocht maakte en op het bospad landde.
Daar kon ik 'm uiteindelijk vrij makkelijk vangen met het net. Met één hand om z'n snavel kon ik 'm onder m'n andere arm pakken. Daar stond ik dan. Op het bospad met een reiger in m'n armen. Wat nu? Een reiger die zich zo makkelijk laat pakken is niet in orde.
De paarden stonden in de buitenbak, dus ik kon de reiger wel in een stal opsluiten en dan de dierenambulance bellen.
Probeer maar eens met een reiger onder je arm, met je andere hand de snavel vasthoudend, een hond die tegen je aan staat te springen en 4 katten die rond je voeten drentelen een staldeur open te schuiven, maar ook dat lukte uiteindelijk. Ik zette de reiger erin, deed alle luiken dicht en belde de dierenambulance.
Die waren eerst nog met een andere melding bezig, maar anderhalf uur later kwamen twee dames met de ambulance de reiger ophalen om naar de vogelopvang te brengen.
Ik heb, in het kader van de kerstgedachte, ook maar weer een genereuze donatie gedaan.
Je kunt je geld beter aan de dierenambulance geven dan aan nieuwe gordijnen bijvoorbeeld.
Vind ik.
Om een kort verhaal lang te maken:
Er lag een dun laagje ijs op de vijver. Zaterdag en zondag hadden de poezen al ontdekt dat ijs een wonderlijk fenomeen is. Dan kun je namelijk opeens op de vijver lopen en zwemmen er allemaal goudvissen onder je door. Ontzettend lollig. En ook heel spannend, want zaterdag was het ijslaagje nog heel dun en kraakte het af en toe onheilspellend onder de poezenlichtgewichtjes.
Zondag konden ze echt schaatsen.
Maar vandaag was het nog maar een heel dun laagje.
Toen ik vanmiddag in de tuin bezig was, hoorde ik weer onheilspellend gekraak. Maar dit keer klonk het niet als krakend ijs. Voor de zekerheid keek ik toch maar even bij de vijver of er een kat door het ijs was gezakt. Er zaten wel 4 katten om de vijver. Geen kat in de vijver dus.
Maar wel een reiger. Die zat midden op de vijver en maakte dat krakende geluid. "Hoe doet de hond? WOEF Hoe doet de poes? Miauw Hoe doet de reiger? KRAAK"
Holle kwam er ook aan rennen en wilde in de vijver springen om de reiger te vangen.
"Holle WACHT!", riep ik nog net op tijd. En Holle sprong in de remmen en stopte nog net voordat ze te water raakte.
De reiger bleef zitten.
Dat was raar, want meestal vliegen ze gelijk weg als ze een hond of mens zien.
Vreemd.
De poezen zetten aarzelend pootjes op het vliesdunne ijs, maar die zakten daar gelijk doorheen. Dus ze namen het zekere voor het onzekere, geen zin in een nat pak, en begonnen omtrekkende bewegingen rond de vijver te maken.
De reiger liep naar de kant.
De poezen sprongen erop af.
De reiger pikte naar de poezen.
De poezen trokken zich terug en namen een nieuwe formatie aan.
"Petje", fluisterde Moos, "als jij met Lapje linksom gaat, dan vallen Snoes en ik vanuit de rechterflank aan."
Ik moest de reiger redden.
En de poezen ook, want die snavel leek me erg gevaarlijk.
Op het bospad stond nog een groot schepnet. Met het net in de aanslag sloop ik op de reiger af, die eindelijk opvloog en richting de buitenbak vloog, een bocht maakte en op het bospad landde.
Daar kon ik 'm uiteindelijk vrij makkelijk vangen met het net. Met één hand om z'n snavel kon ik 'm onder m'n andere arm pakken. Daar stond ik dan. Op het bospad met een reiger in m'n armen. Wat nu? Een reiger die zich zo makkelijk laat pakken is niet in orde.
De paarden stonden in de buitenbak, dus ik kon de reiger wel in een stal opsluiten en dan de dierenambulance bellen.
Probeer maar eens met een reiger onder je arm, met je andere hand de snavel vasthoudend, een hond die tegen je aan staat te springen en 4 katten die rond je voeten drentelen een staldeur open te schuiven, maar ook dat lukte uiteindelijk. Ik zette de reiger erin, deed alle luiken dicht en belde de dierenambulance.
Die waren eerst nog met een andere melding bezig, maar anderhalf uur later kwamen twee dames met de ambulance de reiger ophalen om naar de vogelopvang te brengen.
Ik heb, in het kader van de kerstgedachte, ook maar weer een genereuze donatie gedaan.
Je kunt je geld beter aan de dierenambulance geven dan aan nieuwe gordijnen bijvoorbeeld.
Vind ik.
zondag 14 december 2008
CreaBea
De kou buiten deed me besluiten eindelijk eens gordijnen voor de openslaande tuindeuren aan te schaffen. Dat lijkt zo 'warm'. (Het is net of ik m'n moeder hoor praten.)
Ik overlegde met vriendlief over de opties. Niet te duur (met het oog op onze jonge katten; die vinden gordijnen vast ook leuk, maar om heel andere redenen), hoeven niet dicht te kunnen want we hebben toch geen inkijk, naturelkleur met ringen aan een gordijnroede, besloten we. We namen wat maten op en vertrokken richting de bouwmarkt. Daar zochten we een rvs-gordijnroede met leuke eindknoppen uit en naturelkleurige gordijnen die precies zó lang waren, stond op de verpakking, dat we alleen maar een klein stukje zoom om hoefden te strijken. En het vliesspul waarmee dat moest zat ook in de verpakking. Overal was aan gedacht.
En omdat we dit jaar geen kerstboom aandurven - ook vanwege die katten; we zien al helemaal voor ons hoe die zo'n boom als supergrappig klimobject zullen beschouwen - een doosje kleine spijkertjes gekocht voor mijn CreaBea kerstidee, waarover straks meer.
De jaren oude kerstverlichting die we vorig jaar met zorg door de klimop over de tuinmuur hadden gedrapeerd had het vorig jaar toch al voor de helft begeven, dus we besloten ook nog te investeren in LED-verlichting. Helemaal 'hot' dit jaar en superenergiezuinig.
Helaas bleek de LED-verlichtingset die we uit hadden gezocht uitverkocht te zijn. Andere sets waren zo gruwelijk duur dat we het plan maar lieten varen. Eerst maar eens kijken of er toch nog misschien een paar lampjes van de oude kerstverlichting bereid zijn licht in de duistere dagen te brengen.
Dan maar naar huis en de gordijnen ophangen. Dachten we.
Eenmaal thuis bleken de gordijnen te kort. Ze waren precies 6 cm korter dan ons op de verpakking was beloofd. En die 6 cm hadden we nodig voor de zoom. Gordijnen tot op de vloer moeten ook tot op de vloer hangen nietwaar?
Vriendlief heeft mopperend de gordijnen en de roede en de knoppen en het ophangmateriaal maar weer teruggebracht naar de bouwmarkt.
Ondertussen heb ik in de witgeverfde houten wand in de kamer willekeurig allemaal kleine spijkertjes geslagen en daar onze oude matwitte en matwitte-met-gouden-kriebeltjes versierde kerstballen aan gehangen.
Erg decoratief.
Erg CreaBea ook.
Heel apart.
Je moet toch wat.
Als ik hier en daar nou nog een paar groepjes witte kaarsen zet ben ik klaar. Hebben wij dit jaar sowieso een witte kerst.
Ik overlegde met vriendlief over de opties. Niet te duur (met het oog op onze jonge katten; die vinden gordijnen vast ook leuk, maar om heel andere redenen), hoeven niet dicht te kunnen want we hebben toch geen inkijk, naturelkleur met ringen aan een gordijnroede, besloten we. We namen wat maten op en vertrokken richting de bouwmarkt. Daar zochten we een rvs-gordijnroede met leuke eindknoppen uit en naturelkleurige gordijnen die precies zó lang waren, stond op de verpakking, dat we alleen maar een klein stukje zoom om hoefden te strijken. En het vliesspul waarmee dat moest zat ook in de verpakking. Overal was aan gedacht.
En omdat we dit jaar geen kerstboom aandurven - ook vanwege die katten; we zien al helemaal voor ons hoe die zo'n boom als supergrappig klimobject zullen beschouwen - een doosje kleine spijkertjes gekocht voor mijn CreaBea kerstidee, waarover straks meer.
De jaren oude kerstverlichting die we vorig jaar met zorg door de klimop over de tuinmuur hadden gedrapeerd had het vorig jaar toch al voor de helft begeven, dus we besloten ook nog te investeren in LED-verlichting. Helemaal 'hot' dit jaar en superenergiezuinig.
Helaas bleek de LED-verlichtingset die we uit hadden gezocht uitverkocht te zijn. Andere sets waren zo gruwelijk duur dat we het plan maar lieten varen. Eerst maar eens kijken of er toch nog misschien een paar lampjes van de oude kerstverlichting bereid zijn licht in de duistere dagen te brengen.
Dan maar naar huis en de gordijnen ophangen. Dachten we.
Eenmaal thuis bleken de gordijnen te kort. Ze waren precies 6 cm korter dan ons op de verpakking was beloofd. En die 6 cm hadden we nodig voor de zoom. Gordijnen tot op de vloer moeten ook tot op de vloer hangen nietwaar?
Vriendlief heeft mopperend de gordijnen en de roede en de knoppen en het ophangmateriaal maar weer teruggebracht naar de bouwmarkt.
Ondertussen heb ik in de witgeverfde houten wand in de kamer willekeurig allemaal kleine spijkertjes geslagen en daar onze oude matwitte en matwitte-met-gouden-kriebeltjes versierde kerstballen aan gehangen.
Erg decoratief.
Erg CreaBea ook.
Heel apart.
Je moet toch wat.
Als ik hier en daar nou nog een paar groepjes witte kaarsen zet ben ik klaar. Hebben wij dit jaar sowieso een witte kerst.
woensdag 3 december 2008
de honden zijn lang zo enthousiast niet over die laarzen
en ja.....Biggles staat altijd gapend op de foto
Dure laarzen en erbij horen!
Niemand wil in een hokje worden geduwd, maar iedereen wil (stiekem) toch wel ergens bij horen. Toch? Want helemaal nergens bijhorend is ook maar zo alleen.
Héél vroeger bijvoorbeeld (ergens in de jaren '60) was je fan van de Beatles óf fan van de Rolling Stones en te herkennen aan bijbehorende haardracht en kleding. Rolling Stones-fans droegen geloof ik leren jekkies en reden op een bepaald soort brommertje. Ik weet het niet precies, want dit speelde zich toch echt vóór mijn tijd af.
In mijn tijd was je 'disco' of fan van Normaal. Tenminste......dat was in Emmen zo.
Wij zijn toen ik 15 jaar was van Amsterdam naar Emmen verhuisd. In Amsterdam was echt niemand fan van Normaal. Daar begrepen ze geen hout van Normaal. Daar was je geloof ik 'college' of 'punk'. Of niet. Weetikveel.
Ik was noch disco noch college noch punk. Ik hoorde helemaal nergens bij. Wilde dat ook echt niet. Ik liet (en laat) mij toch niet in een hokje duwen. Ha!
Dus ik hoorde stiekem toch maar bij het groepje mensen dat nergens bij wilde horen. Wij hadden alleen geen collectieve naam. Hoop ik. Ja misschien 'de sufferds' ofzo. Hihi.
Dat 'niet in een hokje geduwd willen worden en toch vooral heel stiekem ergens bij willen horen' is de mens wel eigen denk ik. We zijn nu eenmaal kuddedieren. Het is ook niet leeftijdsgebonden.
De kleintjes zijn K3-fan of vinden dat juist stóm. De oudjes houden van Jan Smit of van André Rieu en willen allemaal dezelfde scootmobiel. Of juist niet?
Zo heb je ook een groep mensen met een labrador, een waxjas (heet natuurlijk een waxcoat), een fourwheeldrive en Dubarry-laarzen. En die lezen de Landleven en gaan naar 'fairs'.
Nu hebben vriendlief en ik ook een labrador (wel drie), allebei een waxjas (maar die hebben we al héél lang niet aan gehad sinds we niet meer met onze labradors naar de jachttraining gaan), een fourwheeldrive (wel twee, heel erg asociaal), een abonnement op de Landleven, máár.......gelukkig geen Dubarry-laarzen.
Want dan ben je toch wel echt ver heen. Ik keek altijd een beetje grinnikend naar die mensen in die hele dure Dubarry-laarzen. Welke gek geeft zo veel geld uit aan (wel hele mooie) laarzen! Haha. Alleen maar om te laten zien dat je een handgemaakte countrykeuken hebt zeker, gniffelden wij dan. Poehpoeh, nounou.
Inmiddels ben ik ver in mijn eigen achting gedaald. Vol schaamte moet ik bekennen dat ik ze nu ook heb. En ze lópen lekker! En ze zítten lekker. En ze stáán leuk. Ik woon inmiddels in mijn Dubarry-laarzen. Ik heb nog nooit zo goed bij onze honden en auto's gepast. We zijn echt allemaal een énig stel zeg. Moet toch mijn waxcoat weer eens uit de kast vissen.
Helaas zijn we nog lang niet aan een nieuwe keuken toe. Ik hoop dat mijn laarzen het volhouden totdat we aan keukenvervanging toe zijn. Dat duurt nog jaren, maar ze waren wel zó prijzig dat ze het hart niet moeten hebben korter dan tien jaar mee te gaan! En dan een handgemaakte countrykeuken met een Aga natuurlijk. Horen we er eindelijk helemaal bij.
Héél vroeger bijvoorbeeld (ergens in de jaren '60) was je fan van de Beatles óf fan van de Rolling Stones en te herkennen aan bijbehorende haardracht en kleding. Rolling Stones-fans droegen geloof ik leren jekkies en reden op een bepaald soort brommertje. Ik weet het niet precies, want dit speelde zich toch echt vóór mijn tijd af.
In mijn tijd was je 'disco' of fan van Normaal. Tenminste......dat was in Emmen zo.
Wij zijn toen ik 15 jaar was van Amsterdam naar Emmen verhuisd. In Amsterdam was echt niemand fan van Normaal. Daar begrepen ze geen hout van Normaal. Daar was je geloof ik 'college' of 'punk'. Of niet. Weetikveel.
Ik was noch disco noch college noch punk. Ik hoorde helemaal nergens bij. Wilde dat ook echt niet. Ik liet (en laat) mij toch niet in een hokje duwen. Ha!
Dus ik hoorde stiekem toch maar bij het groepje mensen dat nergens bij wilde horen. Wij hadden alleen geen collectieve naam. Hoop ik. Ja misschien 'de sufferds' ofzo. Hihi.
Dat 'niet in een hokje geduwd willen worden en toch vooral heel stiekem ergens bij willen horen' is de mens wel eigen denk ik. We zijn nu eenmaal kuddedieren. Het is ook niet leeftijdsgebonden.
De kleintjes zijn K3-fan of vinden dat juist stóm. De oudjes houden van Jan Smit of van André Rieu en willen allemaal dezelfde scootmobiel. Of juist niet?
Zo heb je ook een groep mensen met een labrador, een waxjas (heet natuurlijk een waxcoat), een fourwheeldrive en Dubarry-laarzen. En die lezen de Landleven en gaan naar 'fairs'.
Nu hebben vriendlief en ik ook een labrador (wel drie), allebei een waxjas (maar die hebben we al héél lang niet aan gehad sinds we niet meer met onze labradors naar de jachttraining gaan), een fourwheeldrive (wel twee, heel erg asociaal), een abonnement op de Landleven, máár.......gelukkig geen Dubarry-laarzen.
Want dan ben je toch wel echt ver heen. Ik keek altijd een beetje grinnikend naar die mensen in die hele dure Dubarry-laarzen. Welke gek geeft zo veel geld uit aan (wel hele mooie) laarzen! Haha. Alleen maar om te laten zien dat je een handgemaakte countrykeuken hebt zeker, gniffelden wij dan. Poehpoeh, nounou.
Inmiddels ben ik ver in mijn eigen achting gedaald. Vol schaamte moet ik bekennen dat ik ze nu ook heb. En ze lópen lekker! En ze zítten lekker. En ze stáán leuk. Ik woon inmiddels in mijn Dubarry-laarzen. Ik heb nog nooit zo goed bij onze honden en auto's gepast. We zijn echt allemaal een énig stel zeg. Moet toch mijn waxcoat weer eens uit de kast vissen.
Helaas zijn we nog lang niet aan een nieuwe keuken toe. Ik hoop dat mijn laarzen het volhouden totdat we aan keukenvervanging toe zijn. Dat duurt nog jaren, maar ze waren wel zó prijzig dat ze het hart niet moeten hebben korter dan tien jaar mee te gaan! En dan een handgemaakte countrykeuken met een Aga natuurlijk. Horen we er eindelijk helemaal bij.
maandag 1 december 2008
Draken (of Jack Russells)
Tot gistermiddag had ik toch echt het gevoel dat Naloma door haar drachtigheid een stuk relaxter was geworden.
Eerder trok ze tijdens het rijden nog regelmatig een tussensprintje en stonden we ineens aan de andere kant van de bak. Géén idee waar ze dan zo van was geschrokken; niks te zien volgens mij. Maar volgens Naloma zaten er dan toch echt een paar draken (meestal achter de F). En met draken weet je het nooit natuurlijk. Voor je het weet springen ze achter een paaltje vandaan en dan kun je maar beter een heel eind uit de buurt zijn.
Na haar "bezwangering" in mei van dit jaar ging dat echt stukken beter. Ik wijdde dat aan het veulen in haar buik. Had weleens gehoord dat paarden daar rustiger van worden.
Gistermiddag wilde ik nog een keertje rijden. Het zadel past nog nét (of eigenlijk nét niet meer) over haar steeds breder uitdeiende rug.
Maar tijdens het opzadelen stond ze al te stuiteren, helemaal hyperdepieper. Eerst maar eens longeren dan. Ik ben tenslotte ook niet meer de jongste en bovendien geen held.
Longeren bleek geen dom plan. Alsof ik een jong paard aan de longe had.
Dit keer zaten er geen draken achter de F, maar liep er bij de buren een Jack Russellterriertje te blaffen. En daar loopt anders nooit een hond. En zéker niet te blaffen En al hélemaal geen Jack Russell. En met Jack Russells weet je het blijkbaar ook nooit.
Alsof er potdorie een roedel wolven liep die allemaal achter een lekker hapje Naloma aan zaten.
Hysterische galopjes van de buren af en dan vol in de remmen, een aarzelend drafje naar de buren toe, in een steeds kleiner cirkeltje en dan weer in een hysterisch galopje van de buren af.
Nooit eerder was de foto bovenaan mijn blog zo toepasselijk.
Enfin......niks niet lekker relaxed omdat ze zwanger is. Welnee.
De draken zijn gewoon verhuisd.
Eerder trok ze tijdens het rijden nog regelmatig een tussensprintje en stonden we ineens aan de andere kant van de bak. Géén idee waar ze dan zo van was geschrokken; niks te zien volgens mij. Maar volgens Naloma zaten er dan toch echt een paar draken (meestal achter de F). En met draken weet je het nooit natuurlijk. Voor je het weet springen ze achter een paaltje vandaan en dan kun je maar beter een heel eind uit de buurt zijn.
Na haar "bezwangering" in mei van dit jaar ging dat echt stukken beter. Ik wijdde dat aan het veulen in haar buik. Had weleens gehoord dat paarden daar rustiger van worden.
Gistermiddag wilde ik nog een keertje rijden. Het zadel past nog nét (of eigenlijk nét niet meer) over haar steeds breder uitdeiende rug.
Maar tijdens het opzadelen stond ze al te stuiteren, helemaal hyperdepieper. Eerst maar eens longeren dan. Ik ben tenslotte ook niet meer de jongste en bovendien geen held.
Longeren bleek geen dom plan. Alsof ik een jong paard aan de longe had.
Dit keer zaten er geen draken achter de F, maar liep er bij de buren een Jack Russellterriertje te blaffen. En daar loopt anders nooit een hond. En zéker niet te blaffen En al hélemaal geen Jack Russell. En met Jack Russells weet je het blijkbaar ook nooit.
Alsof er potdorie een roedel wolven liep die allemaal achter een lekker hapje Naloma aan zaten.
Hysterische galopjes van de buren af en dan vol in de remmen, een aarzelend drafje naar de buren toe, in een steeds kleiner cirkeltje en dan weer in een hysterisch galopje van de buren af.
Nooit eerder was de foto bovenaan mijn blog zo toepasselijk.
Enfin......niks niet lekker relaxed omdat ze zwanger is. Welnee.
De draken zijn gewoon verhuisd.
Abonneren op:
Posts (Atom)
