Draken (of Jack Russells)

Tot gistermiddag had ik toch echt het gevoel dat Naloma door haar drachtigheid een stuk relaxter was geworden.
Eerder trok ze tijdens het rijden nog regelmatig een tussensprintje en stonden we ineens aan de andere kant van de bak. Géén idee waar ze dan zo van was geschrokken; niks te zien volgens mij. Maar volgens Naloma zaten er dan toch echt een paar draken (meestal achter de F). En met draken weet je het nooit natuurlijk. Voor je het weet springen ze achter een paaltje vandaan en dan kun je maar beter een heel eind uit de buurt zijn.
Na haar "bezwangering" in mei van dit jaar ging dat echt stukken beter. Ik wijdde dat aan het veulen in haar buik. Had weleens gehoord dat paarden daar rustiger van worden.

Gistermiddag wilde ik nog een keertje rijden. Het zadel past nog nét (of eigenlijk nét niet meer) over haar steeds breder uitdeiende rug.
Maar tijdens het opzadelen stond ze al te stuiteren, helemaal hyperdepieper. Eerst maar eens longeren dan. Ik ben tenslotte ook niet meer de jongste en bovendien geen held.

Longeren bleek geen dom plan. Alsof ik een jong paard aan de longe had.
Dit keer zaten er geen draken achter de F, maar liep er bij de buren een Jack Russellterriertje te blaffen. En daar loopt anders nooit een hond. En zéker niet te blaffen En al hélemaal geen Jack Russell. En met Jack Russells weet je het blijkbaar ook nooit.
Alsof er potdorie een roedel wolven liep die allemaal achter een lekker hapje Naloma aan zaten.
Hysterische galopjes van de buren af en dan vol in de remmen, een aarzelend drafje naar de buren toe, in een steeds kleiner cirkeltje en dan weer in een hysterisch galopje van de buren af.
Nooit eerder was de foto bovenaan mijn blog zo toepasselijk.

Enfin......niks niet lekker relaxed omdat ze zwanger is. Welnee.
De draken zijn gewoon verhuisd.