Reiger gevangen

Vandaag heb ik een reiger gevangen.

Om een kort verhaal lang te maken:
Er lag een dun laagje ijs op de vijver. Zaterdag en zondag hadden de poezen al ontdekt dat ijs een wonderlijk fenomeen is. Dan kun je namelijk opeens op de vijver lopen en zwemmen er allemaal goudvissen onder je door. Ontzettend lollig. En ook heel spannend, want zaterdag was het ijslaagje nog heel dun en kraakte het af en toe onheilspellend onder de poezenlichtgewichtjes.
Zondag konden ze echt schaatsen.
Maar vandaag was het nog maar een heel dun laagje.
Toen ik vanmiddag in de tuin bezig was, hoorde ik weer onheilspellend gekraak. Maar dit keer klonk het niet als krakend ijs. Voor de zekerheid keek ik toch maar even bij de vijver of er een kat door het ijs was gezakt. Er zaten wel 4 katten om de vijver. Geen kat in de vijver dus.
Maar wel een reiger. Die zat midden op de vijver en maakte dat krakende geluid. "Hoe doet de hond? WOEF Hoe doet de poes? Miauw Hoe doet de reiger? KRAAK"
Holle kwam er ook aan rennen en wilde in de vijver springen om de reiger te vangen.
"Holle WACHT!", riep ik nog net op tijd. En Holle sprong in de remmen en stopte nog net voordat ze te water raakte.
De reiger bleef zitten.
Dat was raar, want meestal vliegen ze gelijk weg als ze een hond of mens zien.
Vreemd.
De poezen zetten aarzelend pootjes op het vliesdunne ijs, maar die zakten daar gelijk doorheen. Dus ze namen het zekere voor het onzekere, geen zin in een nat pak, en begonnen omtrekkende bewegingen rond de vijver te maken.
De reiger liep naar de kant.
De poezen sprongen erop af.
De reiger pikte naar de poezen.
De poezen trokken zich terug en namen een nieuwe formatie aan.
"Petje", fluisterde Moos, "als jij met Lapje linksom gaat, dan vallen Snoes en ik vanuit de rechterflank aan."
Ik moest de reiger redden.
En de poezen ook, want die snavel leek me erg gevaarlijk.
Op het bospad stond nog een groot schepnet. Met het net in de aanslag sloop ik op de reiger af, die eindelijk opvloog en richting de buitenbak vloog, een bocht maakte en op het bospad landde.
Daar kon ik 'm uiteindelijk vrij makkelijk vangen met het net. Met één hand om z'n snavel kon ik 'm onder m'n andere arm pakken. Daar stond ik dan. Op het bospad met een reiger in m'n armen. Wat nu? Een reiger die zich zo makkelijk laat pakken is niet in orde.
De paarden stonden in de buitenbak, dus ik kon de reiger wel in een stal opsluiten en dan de dierenambulance bellen.
Probeer maar eens met een reiger onder je arm, met je andere hand de snavel vasthoudend, een hond die tegen je aan staat te springen en 4 katten die rond je voeten drentelen een staldeur open te schuiven, maar ook dat lukte uiteindelijk. Ik zette de reiger erin, deed alle luiken dicht en belde de dierenambulance.
Die waren eerst nog met een andere melding bezig, maar anderhalf uur later kwamen twee dames met de ambulance de reiger ophalen om naar de vogelopvang te brengen.
Ik heb, in het kader van de kerstgedachte, ook maar weer een genereuze donatie gedaan.
Je kunt je geld beter aan de dierenambulance geven dan aan nieuwe gordijnen bijvoorbeeld.
Vind ik.