Dure laarzen en erbij horen!

Niemand wil in een hokje worden geduwd, maar iedereen wil (stiekem) toch wel ergens bij horen. Toch? Want helemaal nergens bijhorend is ook maar zo alleen.
Héél vroeger bijvoorbeeld (ergens in de jaren '60) was je fan van de Beatles óf fan van de Rolling Stones en te herkennen aan bijbehorende haardracht en kleding. Rolling Stones-fans droegen geloof ik leren jekkies en reden op een bepaald soort brommertje. Ik weet het niet precies, want dit speelde zich toch echt vóór mijn tijd af.
In mijn tijd was je 'disco' of fan van Normaal. Tenminste......dat was in Emmen zo.
Wij zijn toen ik 15 jaar was van Amsterdam naar Emmen verhuisd. In Amsterdam was echt niemand fan van Normaal. Daar begrepen ze geen hout van Normaal. Daar was je geloof ik 'college' of 'punk'. Of niet. Weetikveel.
Ik was noch disco noch college noch punk. Ik hoorde helemaal nergens bij. Wilde dat ook echt niet. Ik liet (en laat) mij toch niet in een hokje duwen. Ha!
Dus ik hoorde stiekem toch maar bij het groepje mensen dat nergens bij wilde horen. Wij hadden alleen geen collectieve naam. Hoop ik. Ja misschien 'de sufferds' ofzo. Hihi.
Dat 'niet in een hokje geduwd willen worden en toch vooral heel stiekem ergens bij willen horen' is de mens wel eigen denk ik. We zijn nu eenmaal kuddedieren. Het is ook niet leeftijdsgebonden.
De kleintjes zijn K3-fan of vinden dat juist stóm. De oudjes houden van Jan Smit of van André Rieu en willen allemaal dezelfde scootmobiel. Of juist niet?
Zo heb je ook een groep mensen met een labrador, een waxjas (heet natuurlijk een waxcoat), een fourwheeldrive en Dubarry-laarzen. En die lezen de Landleven en gaan naar 'fairs'.
Nu hebben vriendlief en ik ook een labrador (wel drie), allebei een waxjas (maar die hebben we al héél lang niet aan gehad sinds we niet meer met onze labradors naar de jachttraining gaan), een fourwheeldrive (wel twee, heel erg asociaal), een abonnement op de Landleven, máár.......gelukkig geen Dubarry-laarzen.
Want dan ben je toch wel echt ver heen. Ik keek altijd een beetje grinnikend naar die mensen in die hele dure Dubarry-laarzen. Welke gek geeft zo veel geld uit aan (wel hele mooie) laarzen! Haha. Alleen maar om te laten zien dat je een handgemaakte countrykeuken hebt zeker, gniffelden wij dan. Poehpoeh, nounou.

Inmiddels ben ik ver in mijn eigen achting gedaald. Vol schaamte moet ik bekennen dat ik ze nu ook heb. En ze lópen lekker! En ze zítten lekker. En ze stáán leuk. Ik woon inmiddels in mijn Dubarry-laarzen. Ik heb nog nooit zo goed bij onze honden en auto's gepast. We zijn echt allemaal een énig stel zeg. Moet toch mijn waxcoat weer eens uit de kast vissen.
Helaas zijn we nog lang niet aan een nieuwe keuken toe. Ik hoop dat mijn laarzen het volhouden totdat we aan keukenvervanging toe zijn. Dat duurt nog jaren, maar ze waren wel zó prijzig dat ze het hart niet moeten hebben korter dan tien jaar mee te gaan! En dan een handgemaakte countrykeuken met een Aga natuurlijk. Horen we er eindelijk helemaal bij.